Johann Wolfang von Goethe: Prometeo (Prometheus)

Ĉielon vian kovru, Zeŭs', Per nubvaporo! Kaj provu, kvazaŭ knab' Senkapiginta kardojn, Kun kverkoj vin kaj montosuproj! Devas al mi teron mian Ja lasi stari, Kaj mian ĉaledon, Kiun vi ne konstruis, Kaj mian fornelon, Pro kies ardo Vi min envias. Ne konas mi pli kompatindan Sub la suno, ol vin Diaron. Nutriĝas vi mizere De oferdepagoj Kaj preĝospireto Via Moŝto Kaj pereus, se estus Ne infanoj kaj almozuloj Esperemaj stultuloj. Kiam infano mi estis, Ne sciis kie elen aŭ enen, Mi turnis la devojiĝintan okulon Sunen, kvazaŭ estus supere Orelo aŭdonta mian lamenton, Kor' kvazaŭ la mia, Kompatonta la premegatulon. Kiu helpis min kontraŭ La Titanara senbrideco? Kiu de morto min savis, De sklavec'? Ĉu vi ne ĉion mem atingis, Sankte ardanta koro? Kaj ardsendis, juna kaj bona, Trompita, savodankon Supren al la dormanto? Mi do vin gloru? Por kio? Ĉu vi la dolorojn mildigis Ajntempe de la ŝarĝito, Ĉu vi la larmojn kalmigis Ajntempe de la timanto? Ĉu ne min kiel viron forĝis La tempo ĉiopova Kaj la fato eterna, Miaj mastroj kaj viaj? Ĉu imagis do vi, Ke mi la vivon abomenu, Fuĝu en dezertojn, Ĉar ne ĉiuj knabmateno- Flororevoj maturiĝis? Jen sidas mi, formas homojn Laŭ mia bildo, Genton, kiu al mi similu, Por suferi, plori, Ĝui kaj por ĝoji, Kaj vin ne atenti, Kiel mi.

Bedecke deinen Himmel, Zeus, Mit Wolkendunst! Und übe, Knaben gleich, Der Disteln köpft, An Eichen dich und Bergeshöh'n! Mußt mir meine Erde Doch lassen steh'n, Und meine Hütte, Die du nicht gebaut, Und meinen Herd, Um dessen Glut Du mich beneidest. Ich kenne nichts Ärmeres Unter der Sonn' als euch Götter! Ihr nähret kümmerlich Von Opfersteuern Und Gebetshauch Eure Majestät Und darbtet, wären Nicht Kinder und Bettler Hoffnungsvolle Toren. Da ich ein Kind war, Nicht wußte, wo aus, wo ein, Kehrt' ich mein verirrtes Auge Zur Sonne, als wenn drüber wär Ein Ohr zu hören meine Klage, Ein Herz wie meins, Sich des Bedrängten zu erbarmen. Wer half mir Wider der Titanen Übermut? Wer rettete vom Tode mich, Von Sklaverei? Hast du's nicht alles selbst vollendet, Heilig glühend Herz? Und glühtest, jung und gut, Betrogen, Rettungsdank Dem Schlafenden dadroben? Ich dich ehren? Wofür? Hast du die Schmerzen gelindert Je des Beladenen? Hast du die Tränen gestillet Je des Geängsteten? Hat nicht mich zum Manne geschmiedet Die allmächtige Zeit Und das ewige Schicksal, Meine Herren und deine? Wähntest du etwa, Ich sollte das Leben hassen, In Wüsten fliehn, Weil nicht alle Knabenmorgen- Blütenträume reiften? Hier sitz' ich, forme Menschen Nach meinem Bilde, Ein Geschlecht, das mir gleich sei, Zu leiden, weinen, Genießen und zu freuen sich, Und dein nicht zu achten, Wie ich.