William Shakespeare: Soneto 55

De nek marmor’, nek ormonumentar’ De princoj postviviĝu ĉi fortrim’; Sed brilu vi pli hele ‘n ĉi versar’ Ol per putina temp’ signita glim’. Milito statuaron disfaligu, Kaj batalad’ renversu masinaĵon: Nek Marsa glav’, nek fajro forbruligu De mi la vian vivan memoraĵon. Vi kontraŭ mort’ kaj ĉiu malamik’ Antaŭenpaŝu, kaj gloriĝu plu En multa posteula laŭdlirik’ La mondon elĉerpanta ĝis vaku’. Ĝis tiu lasta granda kortumad’ Vi vivos, loĝos en ĉi vers-amad’.

Not marble, nor the gilded monuments Of princes, shall outlive this powerful rhyme; But you shall shine more bright in these contents Than unswept stone, besmear'd with sluttish time. When wasteful war shall statues overturn, And broils root out the work of masonry, Nor Mars his sword nor war's quick fire shall burn The living record of your memory. 'Gainst death and all oblivious enmity Shall you pace forth; your praise shall still find room, Even in the eyes of all posterity That wear this world out to the ending doom. So, till the judgment that yourself arise, You live in this, and dwell in lovers' eyes.