| Aujourd'hui rassemblés, Dieu le Père et Bouddha et Krishna et Allah dans un même gynécée. Tous en ont gros sur le cœur, c'est pourquoi le meeting. C'est pourquoi le meeting En effet en ce jour, deux mille ans après Christ, force leur est d'avouer leur échec: les humains sont méchants et la Terre est cruelle. Et la terre est cruelle "Je désire tout de suite prendre le crachoir", dit Bouddha le gros tas dans un sursaut sans gloire. "Pour ma part ce ne sont ni les guerres ni les famines qui me prennent la tête." "Non, ce serait plutôt la conception ratée à la base de l'humain: la sélection naturelle. Par exemple, le martyre le pire qu'on puisse endurer n'est-il pas avant tout la laideur chronique?" La laideur chronique "Quand je pense à cette fille que j'ai vue à Macao, tellement moche et sans talent. À chaque fois qu'elle aimait, son amour se serrait dedans elle comme un ulcère d'estomac qui lui tenaillait l'intérieur." Son amour se serrait dedans elle comme un ulcère d'estomac qui lui tenaillait l'intérieur Allez, hop! Un peu de sincérité! Le monde est à pleurer. "Ce n'est rien" dit Allah, toujours contradictoire. "Je connais des obèses incapables de voir un frigidaire sans frémir d'angoisse." Sans frémir d'angoisse "Honteux et défaitistes, ils traînent la nuit dans les salles à manger, et le jour rasent les murs, ennemis des miroirs." Ennemi des miroirs "Votre vue est sommaire", rétorque Dieu le Père. "Savez-vous l'existence de ces familles de banlieue qui passent leur jeunesse à gagner un salaire à peine suffisant pour payer cette maison horrible et cette pelouse affreuse, et après vingt ans de labeur fou, les enfants les quittent et plus jamais ne les aiment." Et plus jamais ne les aiment Allez, hop! Un peu de sincérité! Le monde est à pleurer. "Mais je vois pire encore", de scander Manitou, toujours en retard et pété à mort. "Je vois le cortège des artistes ratés qui cherchent le tube à longueur de journée, et se cassent la tête pour cette pauvre fille qui chantait des ballades… Ah! cette pauvre fille pas trop belle qui chantait des balades." Le meeting va bon train; ça défoule, tout va bien. Les dieux pleurent tout leur soûl sur l'acné juvénile, les oreilles décollées, le parc Lafontaine, la retraite à 60 ans, l'amour décevant, les toilettes publiques et les rages de dents. Les toilettes publiques et les rages de dents Enfin Dieu et Bouddha et Krishna et Allah, épuisés de l'effort tombent cois, pessimistes, et regardent leurs orteils, et regardent leurs pieds. Et regardent leurs pieds Mais Dieu le Père, toujours jovial, se ressaisit: "J'ai ici, Messieurs, dans mon sac, un petit cordial dont vous me direz des nouvelles." Et voilà qu’il distribue les verres. Bouddha s'illumine – il en a lui aussi. Le saké coule à flots. Manitou a du pot, et Shiva, du haschich. Allah se retire. Et l’on vit dans le ciel Dieu le Père et Bouddha, Manitou et Krishna, bras dessus, bras dessous, ivres morts et joyeux, chanter à tue-tête au-dessus des nuages. Allez, hop! Un peu de sincérité! Le monde est à pleurer. | Hodiaŭ kuniĝis Dio la Patro, Budho kaj Kriŝno kaj Alaho en la sama harem’. Menspremo hantas la grupon, jen kial la kunvok’. Jen kial la kunvok’ Efektive, nuntempe, du mil jarojn postkriste, okulfrapas la fuŝaĵo: mavas la homar’ kaj kruelas la Ter’. Kaj kruelas la Ter’ "Lasu min paroli unue", ekkrias Budho la dikegul’, refalinte surpugen senglore. "Persone, turmentas min nek malsategoj nek militoj." "Ne, miavide, la vera problemo estas la miskoncepto baze de l’ homo, la natura selektado. Ekzemple, ĉu la plej peniga martiro ne estas antaŭ ĉio kronika malbelec’?" Kronika malbelec’ "Mi foje pensas pri tiu knabino, kiun mi vidis en Makao, tiel malbela kaj sentalenta… Ĉiufoje kiam ŝi ekamis, ŝia am’ kunpremiĝis ene de ŝi kiel stomaka ulcero." Ŝia am’ kunpremiĝis ene de ŝi kiel stomaka ulcero Nu, ek! Iom da sincereco! Kia ploriga mondo. "Negrave", asertas Alaho, ĉiam malodira. "Mi konas obezulojn, kiuj ne povas vidi fridujon sen tremeti pro angor’." Tremeti pro angor’ "Hontantaj kaj defetismaj, ili tage hantas manĝejojn kaj nokte laŭiras murojn ŝtelpaŝe, evitante spegulojn." Evitante spegulojn "Nekompleta opinio", rebatas Di’ l’ Patro. "Ĉu vi ne aŭdis pri tiuj antaŭurbaj familioj, kiuj eluzas siajn junajn jarojn lukrante salajron apenaŭ sufiĉan por pagi tiun hidan domegon kaj vomigan gazonon, kaj fine de dudek jaroj de punlaboro, la idoj forlasas la gepatrojn kaj neniam plu amas ilin." Kaj neniam plu amas ilin Nu, ek! Iom da sincereco! Kia ploriga mondo. "Eĉ pli aĉe", insistas Manitu’, kiel ĉiam malfrua kaj plej konfuzita. "Pensu pri la parado de l’ artistaĉoj, serĉante orelvermojn la tutan tagon, kaj rompante al si la cerbon por tiu povra knabino, kiu kantis sentimentalaĵojn. Aĥ, tiu povra ne tre bela knabino, kiu kantis sentimentalaĵojn." La kunveno glatas, ĉiuj senbridiĝas; malpeziĝas la koroj. La dioj priploras ĥore junecan akneon, elstaritajn orelojn, la parkon Lafontaine1, l’ emeritiĝon je sesdek jaroj, desapontajn amorojn, publikajn necesejojn kaj dentajn abscesojn. Publikajn necesejojn kaj dentajn abscesojn Fine, Dio kaj Budho kaj Kriŝnao kaj Alaho, elĉerpitaj pro la streb’, eksilentas, pesimismaj, rigardante la piedfingrojn, rigardante la piedojn. Rigardante la piedojn Sed Di’ la Patro, ĉiam gajema, revigliĝas. "Kolegoj, jen iu brandeto, kiu certe plaĉos al vi", kaj li disdonas glasojn. Budho ekridetas: ankaŭ li estis antaŭvidema. Sakeo libere defluas. Manitu’ kunportis mariĥuanon, kaj Ŝivo, haŝiŝon. Alaho eliras. Kaj oni vidis en la ĉiel’ Dion la Patro kaj Budhon, Manituon kaj Kriŝnon, brakenbrake, ebriegaj kaj ĝojaj, kantante plengorĝe super la nuboj. Nu, ek! Iom da sincereco! Kia ploriga mondo! |
1: Montreala parko famkonata pro siaj boskoj amorŝirmantaj.
Originalmuziko.
Tradukis: Stéphane Brault
No comments:
Post a Comment