| Ĉi-nokte l' mar' trankvilas. Plenas la tajd', belkuŝas Lun' Sur l' markolar'; ĉe l' franca bord' ekbrilas Lumet', forestas; Anglaj klifoj staras; Glimaj kaj vastaj, ĉe la kalma strand'. Venu fenestren, noktvent' dolĉas nun! Nur, de la longa ŝaŭma rand' Kie, mar-renkontante, ter' lunklaras, Aŭdu! La gratan, jen, roradon De l' silikar' per ond' tirata, forte, Kaj reĵetata, kie nun altmaras1; La ondoj ekas, finas, la revoj' Tremritmas, eke lantas, porte por l' ton'2 eterna de malĝoj'. Sofoklo long-antaŭe Ĝin aŭdis ĉe l' Egea, ĝi en menson Malklarajn portis al-, refluojn, laŭe, De l' hom-mizero; ni Ĉi-sone ankaŭ trovas penson, Kiam audeblas dist-Nordmare ĝi. La Mar de l' Fid' Ja iam plenis, ĉirkaŭ l' tera bord' Ĝi kuŝis kvazaŭ zonfaldar' en rond', Sed nun aŭdeblas nur La morna, longa, fuĝa misakord' Traktanta, laŭ la spir' De l' noktvent', tristan – laŭ la rifa mur' – Kaj nudan gruzon de la mond'. Ho, kara, veru ni Unu al la alia! L' estaĵar' Kuŝanta, ŝajne, en sonĝecmalklar', En belo, jen, tioma kaj vari', Ne plenas ja de ĝoj', am', ajn-lumlamp', Certeco, dolorhelpo, nek de pac'; 'as ni ĉi tie kvazaŭ en noktspac' Kun konfuzalarmar' pri flug', penramp', Sur sensciula batalkamp'. | The sea is calm to-night. The tide is full, the moon lies fair Upon the straits; on the French coast the light Gleams and is gone; the cliffs of England stand; Glimmering and vast, out in the tranquil bay. Come to the window, sweet is the night-air! Only, from the long line of spray Where the sea meets the moon-blanched land, Listen! you hear the grating roar Of pebbles which the waves draw back, and fling, At their return, up the high strand, Begin, and cease, and then again begin, With tremulous cadence slow, and bring The eternal note of sadness in. Sophocles long ago Heard it on the Agaean, and it brought Into his mind the turbid ebb and flow Of human misery; we Find also in the sound a thought, Hearing it by this distant northern sea. The Sea of Faith Was once, too, at the full, and round earth's shore Lay like the folds of a bright girdle furled. But now I only hear Its melancholy, long, withdrawing roar, Retreating, to the breath Of the night-wind, down the vast edges drear And naked shingles of the world. Ah, love, let us be true To one another! for the world, which seems To lie before us like a land of dreams, So various, so beautiful, so new, Hath really neither joy, nor love, nor light, Nor certitude, nor peace, nor help for pain; And we are here as on a darkling plain Swept with confused alarms of struggle and flight, Where ignorant armies clash by night. |
1: Kie la maro nun altas
2: Portante la tonon
No comments:
Post a Comment