Edgar Allan Poe: Vesper-Astro (Evening Star)

Tagmezis somere, En nokta meztempo; Kaj steloj, orbite, Palbrilis, en trempo De l' pli luma fridluno, Ĉe planedoj, la sklavoj, Ŝi mem Ĉieleje, Radi' al ondlavoj. Mi rigardis, tempeton, Ŝian fridrideton; Tro frida– tro frida por mi– Jen pasis vuala Nubo perkala, Kaj mi turnis min al vi, Fiera Vesper-Astro, Vi fora glormastro, Kaj plaĉu bril' via eĉ pli; Ĉar ĝojfont' enkora 'As la rolo fervora Kiun ludas vi en nokta dumo, Kaj pli la admiro De via brul-iro, Ol de l' frida, suba lumo.

'Twas noontide of summer, And mid-time of night; And stars, in their orbits, Shone pale, thro' the light Of the brighter, cold moon, 'Mid planets her slaves, Herself in the Heavens, Her beam on the waves. I gazed awhile On her cold smile; Too cold– too cold for me– There pass'd, as a shroud, A fleecy cloud, And I turned away to thee, Proud Evening Star, In thy glory afar, And dearer thy beam shall be; For joy to my heart Is the proud part Thou bearest in Heaven at night, And more I admire Thy distant fire, Than that colder, lowly light.